Το στρίβειν διά του αγώνος…

  • Εκτύπωση
Λεπτομέρειες
Δημοσιεύθηκε 06 Φεβρουαρίου 2013

Καμία απεργία δεν θα ρίξει καμία κυβέρνηση. Αυτά γινόταν τον καιρό της «γλαυκής θύμησης», όταν έβαζαν κυβερνήτες σαν τον Ντιέμ, που μετά αναγκάζονταν να εκτελέσουν.

Απεναντίας είναι πάρα πολύ εύκολο να πιστέψουν οι πάντες, ακόμη και αυτοί που είναι από πεποίθηση μνημονιακοί, πως τίποτε δεν πάει καλά. Σε αντίθεση με αυτά που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα και βλέπουμε στις ταινίες, το να μη σεβόμαστε αυτόν που μας κυβερνά είναι μια συνηθισμένη πράξη, που ισοφαρίζεται είτε με τον φόβο είτε με την περιφρόνηση.

Τώρα το φαινόμενο έχει παρατραβήξει. Βγαίνει το ΔΝΤ και λέει «κακώς τα κάναμε στην Ελλάδα. Άλλα έπρεπε, άλλο μας βγήκε». Το ίδιο το ΔΝΤ αποχαιρετά τον Τσίπρα, λέγοντάς του «μη τολμήσεις και δεν υλοποιήσεις το πρόγραμμα». Οι εξοικονομήσεις κονδυλίων και εξόδων δεν εισέρχονται στην κόλαση μιας πονήρως υπηρεσίας που βρήκε τον τρόπο να πληρώνει την υπηρεσία με τρόπους πλαγίους. Και αντί να μαζεύει ο καθένας μας τα παρτάλια της ημέρας, μαζί με αυτά που λέγονται και πράττονται, μήπως και φωτιστεί ένα μέρος, ασχολούμαστε ο ένας αρθρογράφος με τον άλλον αρθρογράφο. Ένα μεγάλο μέρος επίσης της ζωής στο Διαδίκτυο σχετίζεται με το ποιος επιδραστικός κάλαμος υπακούει συγκεκριμένο αφεντικό. Το να περνάς τον καιρό σου μέσα στην καλή χαρά, σε περιόδους υφεσιακού χάους, με εκατομμύρια ανθρώπων στη μαύρη ανεργία και ταυτόχρονα να έχεις μπλέξει και τα τέσσερα πόδια σου ασχολούμενος με άσχετα ζητήματα, μπορεί να δείχνει ένα φοβικό ήθος που προκαλείται για βιοϊατρικούς λόγους, αλλά είναι κρίμα κι άδικο να παίρνουμε τοις μετρητοίς κάθε παθημένο που επειδή δεν τον εβάρεσε η δόξα με παντζούρι πρέπει να μας πρήζει.

Στρίβειν διά του αγώνος. Να πώς γίνεται: αρχικά βεβαιωνόμαστε πως οι άνθρωποι δεν μας πολυπιστεύουν, αλλά συναισθηματικά λιώνουν για τις κορόνες μας. Κι έπειτα αρχίζουμε τα ξεκούδουνα, τα ξεκάρφωτα και τα εντυπωσιακά. Ώσπου να πέσει το απογευματάκι, ξεχνάμε τα πάντα και μαζί με εμάς και ο γενικός πληθυσμός.

Απαραίτητη προϋπόθεση: να ομολογούμε τα εξής: ο αγώνας των αγροτών είναι τίμιος και δίκαιος. Ο αγώνας των νέων αναγκαστικός, επειδή να ’ταν τα νιάτα δυο φορές. Όλοι έχουν αγαθές προθέσεις εκτός από κάτι πεταμένους και σιχαμένους που σχηματίζουν τρόικες για το καθετί. Και μετά, αγώνας! Οι κρατούντες για να μας δουλέψουν, οι αντίθετοι για να γίνουν κρατούντες και να ασκήσουν το δικό τους εργόχειρο.

Λέω να πάω σινεμά…