3912 2013 03 02 16 17 17

Οι λαοί σε ανέχεια και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί στον κόσμο τους

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύθηκε 02 Μαρτίου 2013

Στην Ισπανία ο κόσμος βγήκε πάλι στους δρόμους για το καθεστώς ανέχειας στο οποίο τον έχει καταδικάσει η γερμανικής έμπνευσης δημοσιονομική λιτότητα. Στη Βουλγαρία ο κόσμος βγήκε και εκεί στους δρόμους διότι το ήδη χαμηλό βιοτικό επίπεδό του βυθίστηκε και άλλο. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης η κοινωνική κατακραυγή διογκώνεται, καθώς οι λαοί δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών υποστηρίζουν ότι θέλουν να τους σώσουν αλλά τους καταδικάζουν στην ανέχεια για άγνωστό πόσο διάστημα ακόμη.

Διαβάζοντας τη συνέντευξη μιας βραβευμένης Ισπανίδας ηθοποιού που ομολογούσε ότι επί τρία χρόνια ήταν άνεργη, καθώς και ότι τα νοσοκομεία στη χώρα της δεν έχουν πλέον ούτε κουβέρτες για να σκεπαστούν οι ασθενείς, δεν είναι δυνατόν να μην παραλληλίσει κανείς αυτές τις καταστάσεις σε άλλες χώρες με αυτό που συμβαίνει και στην Ελλάδα. Τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, πλέον κοντεύουν να μην έχουν ούτε ράντζα, τα φάρμακα τα πληρώνουν οι συγγενείς των νοσηλευομένων και γενικώς η κατάσταση είναι τραγική.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι όλες οι χώρες που αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα και κυρίως οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου λίγο έως πολύ ακολούθησαν την ίδια επιπόλαιη πολιτική. Με άλλα λόγια, ένας τρόπος αντιμετώπισης της ανεργίας ήταν η χρησιμοποίηση του δημόσιου τομέα. Και όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση διεθνώς και οι χώρες αυτές βρέθηκαν με ευάλωτη οικονομία και χρειάστηκε να επιβληθεί δημοσιονομική πειθαρχία, τότε οι δρόμοι γέμισαν με ανέργους. Βεβαίως, δεν λέμε ότι ο τρόπος που εξακολουθεί να εφαρμόζεται η δημοσιονομική πειθαρχία αυτή είναι ο ενδεδειγμένος, πλην όμως ούτως ή άλλως θα προκαλούσε ανεργία και το πλέον στοιχειώδες νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών. Διότι, όπως προαναφέρθηκε, φάρδαινε το δημόσιο για να αντιμετωπίζεται η ανεργία, αφού ο παραγωγικός τομέας είτε δεν μπορούσε να αυξηθεί τόσο για να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας είτε ήταν στοιχειώδης, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας.

Είναι πράγματι κρίμα, διότι η οικονομική πολιτική την οποία εφαρμόζουν οι χώρες που προαναφέρθηκαν αλλά και πολλές άλλες βεβαίως, ενώ επιλύει -υποτίθεται- προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα των πολιτών και τις ανάγκες τους. Καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερη νοσοκομειακή περίθαλψη, καλύτερες κρατικές υπηρεσίες, όταν για όλα αυτά τα στοιχειώδη οι πολίτες έχουν καταβάλει αυτά που τους αναλογούν. Άλλωστε όλοι οι οικονομολόγοι παραδέχονται ότι όσο μειώνεις τα ελλείμματα ή όσο δημιουργείς πλεονάσματα τα λεφτά αυτά τα στερούνται η αγορά και η κοινωνία, οπότε ευλόγως δημιουργείται το ερώτημα προς τι μια διακυβέρνηση που στερεί έναν λαό από τα στοιχειώδη του…

Στα καθ’ ημάς, μπορεί μεν ο πρωθυπουργός να είπε ότι αν αντέξουμε μέχρι το καλοκαίρι από τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε, αλλά στην κατάσταση που βρίσκεται ο ελληνικός λαός ούτε ξέρει αν θα αντέξει μέχρι το καλοκαίρι ούτε πιστεύει ότι μετά θα απογειωθούμε. Ας μας εξασφαλίσουν τα ελάχιστα που μας στέρησαν και οι απογειώσεις ας μείνουν για τα… αεροπλάνα!