Oι ιδιοτελείς εμμονές της Τρόικας

  • Εκτύπωση
Λεπτομέρειες
Δημοσιεύθηκε 19 Μαρτίου 2013

 Η προχθεσινή αναφορά του πρωθυπουργού στην ανάγκη να εφαρμοστεί ένας ενιαίος φόρος 15% στις επιχειρήσεις μοιάζει περισσότερο με μια ευχή παρά με μια πεποίθηση για την εφαρμογή του. Και αυτό διότι όλες οι φορολογικές καινοτομίες τις οποίες είχε εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στα διάφορα «Ζάππεια», όπως είχαμε αναλύσει και σε προηγούμενο σημείωμα, ούτε κατά το ελάχιστον δεν εφαρμόστηκαν μόλις ανέλαβε την εξουσία.

 Επομένως δύο τινά συμβαίνουν: Ή επρόκειτο για ανεφάρμοστες προεκλογικές μεγαλοστομίες, όπως αυτές που λένε οι πολιτικοί αρχηγοί, ή ήταν όντως σωστά μέτρα τα οποία όμως δεν άφησε η Τρόικα την κυβέρνηση να τα εφαρμόσει. Όμως και στην περίπτωση αυτή τυχόν πρωθυπουργική δικαιολογία είναι ελάχιστα ισχυρή. Διότι ο κ. Σαμαράς, ως οικονομολόγος και ο ίδιος, και διαπιστώνοντας ότι η οικονομική πολιτική των δανειστών οδηγούσε «το πλοίο στα βράχια», όφειλε τουλάχιστον στο φορολογικό να αντισταθεί σθεναρώς, αφού στην πράξη αποδείχτηκε ότι τα φορολογικά έσοδα με τα συγκεκριμένα μέτρα που ελήφθησαν μειώθηκαν δραματικά.

Πολύ φοβόμαστε ότι ακόμη και σήμερα, στο παραπέντε, δεν εκδηλώνονται οι αναγκαίες αντιστάσεις. Η μη χαλάρωση της Τρόικας και η εμμονή της σε μέτρα τα οποία προκαλούν αδυναμία στους πολίτες να πληρώσουν τα οφειλόμενα και στο κράτος να εισπράξει αυτά που του χρωστάνε θα οδηγήσουν σε νέες κρατικές ζημίες.

Η αναφορά του αρμόδιου υπουργού Οικονομίας ότι «είμαστε πολύ μακριά ακόμη» στο θέμα των δόσεων που θα έπρεπε να εξασφαλιστούν στους φορολογουμένους για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους συντηρεί ένα ασφυκτικό καθεστώς που θα έχει επιπτώσεις επί των κρατικών εσόδων. Όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι επιεικώς άσχετος. Εκτός και αν -ούτε αυτό θα πρέπει να το αποκλείουμε- ευρωπαϊκός στόχος είναι να απαλλαγεί η Ευρωζώνη από την Ελλάδα, με ακριβό βεβαίως τίμημα να χάσουν οι δανειστές τα λεφτά των νέων χορηγήσεων προς την Ελλάδα αλλά και τα όποια ποσά ελληνικών ομολόγων έχουν μείνει σε ξένες κρατικές τράπεζες και κυβερνήσεις.

Δεν λέγονται τυχαίως τα παραπάνω. Διότι άρχισε πάλι η εκβιαστική τακτική που θέτει ως προϋπόθεση της εκταμίευσης της δεύτερης δόσης την εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων από την Ελλάδα, όπως είναι οι απολύσεις στο Δημόσιο και οι αποκρατικοποιήσεις. Και αν μεν για την περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων υπάρχει διάθεση για κάποια μικρή χρονική μετάθεση της εφαρμογής του μέτρου, στο ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μάλλον φυσικό για τη λογική των επιχειρηματικών λογικών που βρίσκονται πίσω από τράπεζες που βρίσκονται πίσω από επιχειρηματίες. Σε μία εποχή που διεθνώς τα κεφάλαια είναι φειδωλά και η προθυμία για επενδύσεις, όπως στο παρελθόν, περιορισμένη, η εξαγορά για «ένα κομμάτι ψωμί» ανοίγει την όρεξη. Και υπό αυτήν την έννοια η πίεση προς την Ελλάδα σε αυτό αποβλέπει, έτσι ώστε στο τέλος η μεν χώρα μας να είναι στην ουσία ζημιωμένη, αλλά οι δε δανειστές να είναι ικανοποιημένοι, αφού επιχειρηματικοί όμιλοι τους οποίους ευνοούν θα έχουν γίνει κάτοχοι ελληνικών «φιλέτων».